Slordig he...
Elke keer komt er een langere periode tussen mijn blogs..
Moet ik toch echt eens iets aan doen.
Dus nu een blog over heden en verleden.
Onzichtbaarheid.
Ik bedoel dan onzichtbaarheid van jezelf naar andere mensen toe.
Ik ben zelf vaak, onzichtbaar geweest, en ik merk het nog steeds weleens.
Dan hoor je een bericht, een moeilijk bericht, je ziet die persoon en durft diegene dan niet aan te spreken.
Heeft bij mij met een angst te maken, wat voor gesprek komt er dan uit, en zeg ik dan wel het juiste...
Niet goed natuurlijk.. je moet gewoon op die persoon aflopen en praten.
Ik weet zeker dat die persoon daar echt op zit te wachten.
Waarom weet ik dat zeker?
Ik heb het persoonlijk ervaren.
Je bent gescheiden, er staat een stukje in het kerkblaadje, en daar loop je dan weer de kerk binnen.
Voor je gevoel zie je veel meer blikken dan daarvoor altijd het geval was.
Je hebt het idee dat bijna iedereen je aankijkt, met een veroordelende blik.
Oh zoiets duurt trouwens maanden...
Wat natuurlijk niet klopt met de werkelijkheid, want sommigen zien je enkel binnen lopen en hebben misschien dat stukje helemaal niet gelezen.
Anderen zullen je niet aan durfen te spreken, en ja sommigen zullen misschien wel een oordeel hebben.
Toch lijkt het mij dat we als christenen onder elkaar op elkaar moeten afstappen en in gesprek moeten gaan.
Ik wil direct aangeven dat ik niet met frustraties zit om wat ik nu ga zeggen, maar soms begrijp ik dingen gewoon niet.
Soms hoor je weleens het bericht dat er een gezin zich onttrekt van de gemeente, wat natuurlijk niet fijn is, of zelfs pijnlijk is.
Maar wat is het pijnlijke..
Dat een broeder of zuster zich onttrekt waardoor hij of zij geen deel meer uitmaakt van ons “gereformeerd vrijgemaakte gezin”
Of was het pijnlijk voor die broeder of zuster om zich te moeten onttrekken omdat hij zich onzichtbaar voelde.
Beide natuurlijk, maar van welke kant zien we het als persoon.
Hadden we niet al eerder als “gezin” om die broeder of zuster moeten staan? Of waren we allemaal onzichtbaar op dat moment.
Kort geleden werd ik thuis verrast met een boekje op mijn deurmat.
“zin en onzin over dood, opstanding, hemel en hel”
Fijn, Christelijk leesvoer dacht ik.
Alleen de afzender is tot op dit moment onzichtbaar.
Misschien leest hij of zij mijn blog wel, wil diegene contact met me opnemen?
Want na een stukje lezen wil ik graag weten wat zijn of haar redenen zijn om dit door mijn brievenbus te gooien.
We mogen onszelf best wel laten zien aan elkaar.
Er wordt naar mijn idee nog te veel verstopt....
