Soms gaan er zoveel dingen door je heen, dan weet je dat even niet te omschrijven.
Dat je van de ene realiteit in de andere overspringt.
Besef.
Van wat?
Tja, van wat...
Noem het een dal? Of een kleine terugval?
Een scheur?
Ja, dat komt eerder in de buurt.
Soms is het met een scheur zo dat die niet verder doorscheurt.
Dan voel je hem dus even niet.
Totdat die scheur weer verder afscheurt.
Dan voel je hem weer, en komt ook bepaalde pijn van daarvoor weer terug.
En dat is best wel lastig..
Hoe ga je daar mee om.
Opmerkingen die je krijgt te horen die je hart op zijn diepst raken.
Keuzes die je maakt, waarvan je daarna gaat twijfelen.
Geloof, op het ene moment zo groot, en dan soms ook zo klein.
Momenten dat je toch weer zelf alles in de hand wilt houden, maar je verliest de grip.
Dan komt het besef dat je het echt uit handen moet geven, want ik probeer het zelf te dragen, en dat lukt me nu even niet.
Maar het kost me ditmaal ook veel moeite om het uit handen te geven.
Want uit handen geven voelt nu ook echt als kwijtraken.
En ik ben bang voor DIE realiteit, de realiteit van het kwijtraken.
En dan sta je voor je gevoel toch even alleen....
Ik vraag mezelf af.. ben ik mezelf voorbijgerend?
Of ben ik zelfs God voorbij gerend, en roept Hij mij nu terug?
Het doel wat ik voor ogen had verdwijnt hierdoor uit zicht, terwijl het voor mijn gevoel bijna tastbaar was.
Die scheur lijkt nu bijna zijn einde te bereiken.
Ik weet dat ik het in vertrouwen mag geven, maar soms gaat dat met moeite zoals nu...
Ik wacht op zijn zachte hand.
