In naam van Oranje doe open die poort.
In elke stad en dorp een oranje explosie.
Oranje kleding, oranje slingers, boa’s, toeters, vlaggen en ga maar door.
Een explosie die al de avond voor Koninginnedag begint, en doorgaat tot laat op de avond van Koninginnedag zelf.
Daarna zakt het al het stof weer, en gaan we weer verder.
Even 1 dag in het jaar, een leuk feest.
Super dat we dit toch mogen hebben, er zijn landen waar het er minder aan toe gaat.
Of zullen ze daar dictatordag hebben..
Zal er hoogstwaarschijnlijk minder gezellig aan toe gaan.
1 dag in het jaar Koninginnedag.
Maar elke dag Koningsdag.
De dag van Jezus, die altijd bij je is.
Pas gaf ik al eens aan hoe goed je je kunt voelen als je samen met Hem wandelt.
Je houdt je er aan vast, en trekt je er aan op.
Toch merk je dan af en toe nog weleens wat tegenslag.
Dan heb ik het puur over gevoel.
En het duurt dan even voordat je er erg in hebt wat het is, en hoe dat komt.
God is zoals eerder gezegd met mij aan de gang gegaan.
Hij heeft mij laten zien, dat het volgen van Jezus bovenaan je lijstje moet staan.
Ik ben er heel eerlijk in dat je dan soms denkt en zelfs ook ervaart dat heel veel dingen heel makkelijk gaan.
Maar ik kom er ook achter dat je ook dan pijn kunt voelen, veel pijn.
Je praat er met mensen over, en dat helpt.
Maar toch.. er blijft een onbeschrijfbaar gevoel achter.
Het voelt als pijn, en je bid of die pijn weggehaald mag worden.
Ik merkte de afgelopen dagen dat ik daardoor bijna van mijn pad afweek.
Je begint te twijfelen of je er echt wel goed aan doet.
Alleen blijven.. het is een keuze.
En tot op dit moment beviel die keuze me nog wel, maar de laatste dagen viel dat (ook door bepaalde omstandigheden) niet mee.
Afgelopen week pakte ik de bijbel erbij en sloeg hem open.
Ik sloeg hem open bij Johannes 15 “De wijnstok en de ranken”
Wat geeft dat weer een bemoediging.
Donderdag stuurde ik een reply op een tweet van David Heek.
Hij had een bericht geplaatst “Wat is het toch opbeurend dat God je nooit alleen laat als er veel op je afkomt” en refereerde daarbij aan 2 Korintiërs 7, 5-6.
Ik reageerde op zijn bericht dat het zeker opbeurend is, maar soms ook als zwaar kan worden ervaren om zijn weg te volgen.
1 dag later plaatste David weer een bericht.
Tuurlijk, je kunt moord en brand en 'och, arme ik!' schreeuwen als je het zwaar hebt. Paulus zegt er dit over.
Hij refereerde aan Filippenzen 1,29
Ik voelde me toch enigszins aangesproken. En heb het gelijk opgezocht.
En wow, wat een mooi vers.
Geeft mij gewoon weer veel kracht.
Dat lijden hoort erbij, maar geeft een hele andere invulling.
Een reden.
Ik ben er van overtuigd dat je veel kunt lijden onder van alles.
Ik heb het zelf ook ervaren, maar in die tijd leed ik op een andere manier.
Wat heerlijk om weer bijgestuurd te worden.
