Oranje boven.

In naam van Oranje doe open die poort.

In elke stad en dorp een oranje explosie.

Oranje kleding, oranje slingers, boa’s, toeters, vlaggen en ga maar door.

Een explosie die al de avond voor Koninginnedag begint, en doorgaat tot laat op de avond van Koninginnedag zelf.

Daarna zakt het al het stof weer, en gaan we weer verder.

Even 1 dag in het jaar, een leuk feest.

Super dat we dit toch mogen hebben, er zijn landen waar het er minder aan toe gaat.

Of zullen ze daar dictatordag hebben..

Zal er hoogstwaarschijnlijk minder gezellig aan toe gaan.

1 dag in het jaar Koninginnedag.

Maar elke dag Koningsdag.

De dag van Jezus, die altijd bij je is.

Pas gaf ik al eens aan hoe goed je je kunt voelen als je samen met Hem wandelt.

Je houdt je er aan vast, en trekt je er aan op.

Toch merk je dan af en toe nog weleens wat tegenslag.

Dan heb ik het puur over gevoel.

En het duurt dan even voordat je er erg in hebt wat het is, en hoe dat komt.

God is zoals eerder gezegd met mij aan de gang gegaan.

Hij heeft mij laten zien, dat het volgen van Jezus bovenaan je lijstje moet staan.

Ik ben er heel eerlijk in dat je dan soms denkt en zelfs ook ervaart dat heel veel dingen heel makkelijk gaan.

Maar ik kom er ook achter dat je ook dan pijn kunt voelen, veel pijn.

Je praat er met mensen over, en dat helpt.

Maar toch.. er blijft een onbeschrijfbaar gevoel achter.

Het voelt als pijn, en je bid of die pijn weggehaald mag worden.

Ik merkte de afgelopen dagen dat ik daardoor bijna van mijn pad afweek.

Je begint te twijfelen of je er echt wel goed aan doet.

Alleen blijven.. het is een keuze.

En tot op dit moment beviel die keuze me nog wel, maar de laatste dagen viel dat (ook door bepaalde omstandigheden) niet mee.

Afgelopen week pakte ik de bijbel erbij en sloeg hem open.

Ik sloeg hem open bij Johannes 15 “De wijnstok en de ranken”

Wat geeft dat weer een bemoediging.

Donderdag stuurde ik een reply op een tweet van David Heek.

Hij had een bericht geplaatst “Wat is het toch opbeurend dat God je nooit alleen laat als er veel op je afkomt” en refereerde daarbij aan 2 Korintiërs 7, 5-6.

Ik reageerde op zijn bericht dat het zeker opbeurend is, maar soms ook als zwaar kan worden ervaren om zijn weg te volgen.

1 dag later plaatste David weer een bericht.

Tuurlijk, je kunt moord en brand en 'och, arme ik!' schreeuwen als je het zwaar hebt. Paulus zegt er dit over.

Hij refereerde aan Filippenzen 1,29

Ik voelde me toch enigszins aangesproken. En heb het gelijk opgezocht.

En wow, wat een mooi vers.

Geeft mij gewoon weer veel kracht.

Dat lijden hoort erbij, maar geeft een hele andere invulling.

Een reden.

Ik ben er van overtuigd dat je veel kunt lijden onder van alles.

Ik heb het zelf ook ervaren, maar in die tijd leed ik op een andere manier.

Wat heerlijk om weer bijgestuurd te worden.

Alpha

Gisteren was de laatste avond van de Alpha cursus.

Dit keer geen diepe gesprekken.

Nee, die laatste avond hadden we vorige week gehad.

Om het echt af te sluiten kom je bij elkaar met zelfgemaakte Tapa’s.

Met voldoende tapa’s om het complete Spaanse leger te voeden gingen we aan tafel.

Iedereen mocht 1 of meerdere gasten meenemen, personen die ook interesse hebben, of benieuwd zijn naar Alpha, de kerk, of het geloof.

Enkele personen hebben die avond hun Alpha ervaringen gedeeld.

Waaronder ikzelf.

Eigenlijk staan mijn ervaringen al omschreven in de eerdere berichten die ik heb geplaatst.

Gisteren gaf ik in mijn moment aan dat Alpha voor mij vooral genezing is geweest.

Hoe ik binnenkwam als zwaar depressief persoon.

Onzeker tot op het bot.

Ogen gericht op de vloer, en wegkijkend.

Ik zag mezelf als volledige mislukking, en had al geaccepteerd dat ik de rest van mijn leven 90% van de tijd ongelukkig zou zijn.

Maar dan in dat het Alpha weekend wordt je overspoeld met Gods Genade.

Plons!! En schoon ben je!

Ja, en daar sta je dan.

Schoongemaakt, geen mislukt gevoel meer, en supergelukkig.

Tot op vandaag voel ik me zo.

Oh, ja tuurlijk zijn er minder goede dagen geweest.

En ja, er zijn soms dagen dat ik wakker wordt en me alleen voel,

Het kwade is helaas niet ineens weg om je dat gevoel te geven.

Wat heerlijk om dat weg te jagen door simpelweg je handen te vouwen.

Laatst las ik het verhaal over de verlamde man.

Die man wordt door zijn vrienden door het dak gehesen om hem bij Jezus te brengen.

Jezus noemt hem “Vriend, je zonden zijn je vergeven”

Daarna zegt Hij “Sta op, pak je bed en ga naar huis”

Toen ik dat las kon ik alleen maar denken, dat ik ook een lange tijd verlamd ben geweest.

Soms kun je jezelf verlammen namelijk.

Door je keuzes, daden en gevolgen.

Jezus heeft het je allemaal al vergeven.

Alleen hoef je nu niet naar huis te lopen, maar mag je Hem volgen. 

 

1 dag

Ik schaam me.

Diep.

Gisteren was het 33 dagen geleden dat ik schoongemaakt ben.

Genezen.

Voor die tijd ging ik van dip naar diepere dip naar nog diepere dip.

Ik begon al te accepteren dat ik als ongelukkig persoon door het leven zou lopen.

En dat ik dan maar heel blij moest zijn met die ene dag dat ik me wat beter voelde.

Gisteren was de eerste dag na 33 dagen dat ik weer in een dip zat.

En god trekt je er dezelfde avond weer uit.

Je komt thuis, en legt het in Zijn handen zoals Hij al steeds van je vraagt.

Ik leer als klein kind fietsen zonder zijwieltjes en soms raak je dan uit balans.

Maar mijn Vader laat me niet op het asfalt stuiteren.

Ik ben dus blij, en ik dank vooral God dat hij er meteen weer voor me is.

Blij dat ik na 1 dag dit bericht kan plaatsen.

Het heerlijke gevoel is weer terug.

Afgelopen zondag hoorde ik aan het einde van de kerkdienst een prachtig nummer.

Van de band Sons of Korah.

Thuis direct opgezocht, en er klinkt bijna geen andere muziek meer in mijn huis.

Luister hieronder maar eens naar ze, en geniet.

Realiteit

Soms gaan er zoveel dingen door je heen, dan weet je dat even niet te omschrijven.

Dat je van de ene realiteit in de andere overspringt.

Besef.

Van wat?

Tja, van wat...

Noem het een dal? Of een kleine terugval?

Een scheur?

Ja, dat komt eerder in de buurt.

Soms is het met een scheur zo dat die niet verder doorscheurt.

Dan voel je hem dus even niet.

Totdat die scheur weer verder afscheurt.

Dan voel je hem weer, en komt ook bepaalde pijn van daarvoor weer terug.

En dat is best wel lastig..

Hoe ga je daar mee om.

Opmerkingen die je krijgt te horen die je hart op zijn diepst raken.

Keuzes die je maakt, waarvan je daarna gaat twijfelen.

Geloof, op het ene moment zo groot, en dan soms ook zo klein.

Momenten dat je toch weer zelf alles in de hand wilt houden, maar je verliest de grip.

Dan komt het besef dat je het echt uit handen moet geven, want ik probeer het zelf te dragen, en dat lukt me nu even niet.

Maar het kost me ditmaal ook veel moeite om het uit handen te geven.

Want uit handen geven voelt nu ook echt als kwijtraken.

En ik ben bang voor DIE realiteit, de realiteit van het kwijtraken.

En dan sta je voor je gevoel toch even alleen....

Ik vraag mezelf af.. ben ik mezelf voorbijgerend?

Of ben ik zelfs God voorbij gerend, en roept Hij mij nu terug?

Het doel wat ik voor ogen had verdwijnt hierdoor uit zicht, terwijl het voor mijn gevoel bijna tastbaar was.

Die scheur lijkt nu bijna zijn einde te bereiken.

Ik weet dat ik het in vertrouwen mag geven, maar soms gaat dat met moeite zoals nu...

Ik wacht op zijn zachte hand.