De Schuinsmarcheerder

schuinsmarcheerder zn. ‘iemand van onzedelijke levenswandel’
Nnl. schuin(s)marcheerder “zwierbol, doordraaier, een raar heer; iemand die den rechten weg niet bewandelt, die schuine gangen, slinksche wegen gaat (op sexueel gebied)” [1900; Stoett 1925].
Herkomst onbekend. Het woord lijkt uitstekend te verklaren uit schuin in de betekenis ‘onkies, onzedelijk’ en marcheren ‘lopen’. Wellicht is het woord een verbastering van het oudere schuimlooper ‘klaploper’ [1742; WNT schuim] via de vorm schuinslooper [1884; Van Dale], waarbij lopen later door het deftigere marcheren werd vervangen.

Hierboven staat omschreven wat een schuinsmarcheerder is.

Een oud woord, wat heel af en toe nog wordt gebruikt om iemand aan te duiden als bijvoorbeeld overspelig, zoals omschreven iemand die de rechte weg niet bewandeld.

Waarom kom ik nu net met dit woord..

Vorige week zat ik in de kerk met raar en onbestemd gevoel te luisteren naar de preek.

De inleiding ging over onthullingen, en de dominee gaf toe dat hij Bill Clinton nog steeds als schuinsmarcheerder zag na zijn sexuele affaire met Monica Lewinsky.

Ik keek daar eerlijk gezegd nogal van op...

Natuurlijk herinner ik ook nog de affaire van die tijd als je beide namen in 1 zin opnoemt, maar om die persoon dan nog steeds zo te zien?

Onthullingen..  de preek ging verder...

Over hyves en facebook, en de gevaren ervan.

Berichten of foto’s die je kunt plaatsen, waarvan anderen een beeld krijgen die ze soms niet meer kwijtraken.

Kortom, dat je moet uitkijken welke berichten je plaatst.

Het werd voor mij een persoonlijke preek.

Voor mijn gevoel kreeg ik te horen dat het niet gek zou zijn als mensen mij nog als schuinsmarcheerder zouden zien.

Ik bedoel maar....   vorig jaar heb ik met naam en al in het kerkblad gestaan dat er een scheiding was tussen mij en Agnes door overspel.

De zondag gaat voorbij.

De maandag gaat voorbij en je laat het eens goed bezinken.

Maandagavond heb ik dan toch een mail gestuurd naar mijn ouderling.

Met daarin mijn gedachten en gevoelens omschreven.

De reactie was dat mijn gevoel werd begrepen, maar dat ik het niet op mezelf moest richten.

Ik mocht mezelf niet in vergelijken met Bill.

We kwamen uit op het zelfbeeld.

Ik zou moeten proberen iets aan mijn zelfbeeld te moeten doen, zodat ik me niet meer voel aangesproken.

Ik denk dat we juist met het zelfbeeld de kern raken.

Je zelfbeeld, letterlijk.....

Loop naar de spiegel en kijk erin en kijk naar jezelf.

Hoe zie jij jezelf.

Sterker nog, hoe ziet Jezus jou!

Want als je in die spiegel kijkt, dan moet je je voorstellen dat Jezus naast je staat, en wat hij voor jou, en de rest van de wereld gedaan heeft.

Ja!!, ook voor de rest van de wereld.

Dus als jij jezelf dan als genezen moet zien, en geloof me ik voel me nog elke dag genezen door Hem, ben je dus niet meer veroordeeld.

Ik denk ook dat het dan onze taak is om mensen om ons heen, dichtbij of ver weg ook niet meer zo te zien.

Iets wat 1, 5 of 12 jaar geleden gebeurt is, wilt niets zeggen over die persoon nu.

Romeinen 8:1

Dus wie in Christus Jezus zijn, worden niet meer veroordeeld.

Onzichtbaar

Slordig he...

Elke keer komt er een langere periode tussen mijn blogs..

Moet ik toch echt eens iets aan doen.

Dus nu een blog over heden en verleden.

Onzichtbaarheid.

Ik bedoel dan onzichtbaarheid van jezelf naar andere mensen toe.

Ik ben zelf vaak, onzichtbaar geweest, en ik merk het nog steeds weleens.

Dan hoor je een bericht, een moeilijk bericht, je ziet die persoon en durft diegene dan niet aan te spreken.

Heeft bij mij met een angst te maken, wat voor gesprek komt er dan uit, en zeg ik dan wel het juiste...

Niet goed natuurlijk.. je moet gewoon op die persoon aflopen en praten.

Ik weet zeker dat die persoon daar echt op zit te wachten.

Waarom weet ik dat zeker?

Ik heb het persoonlijk ervaren.

Je bent gescheiden, er staat een stukje in het kerkblaadje, en daar loop je dan weer de kerk binnen.

Voor je gevoel zie je veel meer blikken dan daarvoor altijd het geval was.

Je hebt het idee dat bijna iedereen je aankijkt, met een veroordelende blik.

Oh zoiets duurt trouwens maanden...

Wat natuurlijk niet klopt met de werkelijkheid, want sommigen zien je enkel binnen lopen en hebben misschien dat stukje helemaal niet gelezen.

Anderen zullen je niet aan durfen te spreken, en ja sommigen zullen misschien wel een oordeel hebben.

Toch lijkt het mij dat we als christenen onder elkaar op elkaar moeten afstappen en in gesprek moeten gaan.

Ik wil direct aangeven dat ik niet met frustraties zit om wat ik nu ga zeggen, maar soms begrijp ik dingen gewoon niet.

Soms hoor je weleens het bericht dat er een gezin zich onttrekt van de gemeente, wat natuurlijk niet fijn is, of zelfs pijnlijk is.

Maar wat is het pijnlijke..

Dat een broeder of zuster zich onttrekt waardoor hij of zij geen deel meer uitmaakt van ons “gereformeerd vrijgemaakte gezin”

Of was het pijnlijk voor die broeder of zuster om zich te moeten onttrekken omdat hij zich onzichtbaar voelde.

Beide natuurlijk, maar van welke kant zien we het als persoon.

Hadden we niet al eerder als “gezin” om die broeder of zuster moeten staan? Of waren we allemaal onzichtbaar op dat moment.

Kort geleden werd ik thuis verrast met een boekje op mijn deurmat.

 “zin en onzin over dood, opstanding, hemel en hel”

Fijn, Christelijk leesvoer dacht ik.

Alleen de afzender is tot op dit moment onzichtbaar.

Misschien leest hij of zij mijn blog wel, wil diegene contact met me opnemen?

Want na een stukje lezen wil ik graag weten wat zijn of haar redenen zijn om dit door mijn brievenbus te gooien.

We mogen onszelf best wel laten zien aan elkaar.

Er wordt naar mijn idee nog te veel verstopt....

De wandeling

Bijna elke dag maak ik een wandeling.

De lunchpauze op mijn werk wordt hier regelmatig voor gebruikt.

Samen met een collega ga ik dan een rondje lopen.

Ik werk in Almere en in een half uur loop je dan een een mooi stuk door een stukje natuur.

Tijdens zo’n wandeling heb je dan tal van gesprekken met elkaar.

En tijdens die gesprekken kun je heerlijk genieten van de omgringende natuur dat in deze tijd prachtig tot bloei komt.

Mijn collega (Harry) weet van mijn situatie.

Hij weet er dus van wat er de laatste tijd gebeurd is.

Harry is over de zestig, eind dit jaar stopt hij met werken.

Harry is Rooms Katholiek opgevoed en opgegroeid maar koos op zijn 16^e voor een andere weg.

Harry is dus geen onbekende op dat gebied.

Soms kan hij best wel confronterend zijn, zelfs tegen het kwetsende aan.

Hij heeft weleens gezegd dat ik in een droomwereld leef.

Een droomwereld omdat ik klaar sta voor verzoening en wat dat met zich meebrengt.

Opmerkingen als “je bent toch gek als je dat doet?”

Of

“kom op man! Doe jezelf niet zo’n pijn en ga op zoek naar een leuke vrouw”

Harry gelooft in het wat je weleens hoort het “Ietsisme”

Toch komt hij er telkens op terug.

Gisteren nog, weer tijdens een heerlijke wandeling.

Opeens komt hij met de vraag “zeg!, in die bijbel van jou staat alles he?”

Ehm, ja wel alles wat ik nodig heb, en nog wat meer...

Hij begon over de eindtijd, hij ziet het als een atoombom voor zich, dat we onszelf kapot gaan maken.

“Staat dat ook allemaal in de Bijbel?” vroeg hij.

Nou, er staat niet precies omschreven hoe het gebeurd, wel dat er verschillende tekenen zullen zijn.

Ik zei dus dat als je nu kijkt naar al die natuurrampen, en oorlogen dat het moment soms nabij lijkt, maar dat alleen God weet wanneer en hoe.

Hij moest er even over na denken.

Ik zei daarna, dat ikzelf uitkijk naar dat moment.

“Wat? Kijk jij daar naar uit?!?”

Ja, en ik bedoel daarmee dan de wederkomst van Jezus.

“En jouw kinderen dan”

Mijn kinderen? Hoezo mijn kinderen?

“Die hebben nog een heel leven voor zich, dat misgun je ze toch niet?”

Ja, maar zij mogen mee, en het leven daarna zal onbeschrijfelijk veel mooier zijn.

Hij kon me alleen maar kort aankijken,

Hij gaf aan dat hij zich er niets bij kon voorstellen.

Misschien komt dat nog eens..

Oranje boven.

In naam van Oranje doe open die poort.

In elke stad en dorp een oranje explosie.

Oranje kleding, oranje slingers, boa’s, toeters, vlaggen en ga maar door.

Een explosie die al de avond voor Koninginnedag begint, en doorgaat tot laat op de avond van Koninginnedag zelf.

Daarna zakt het al het stof weer, en gaan we weer verder.

Even 1 dag in het jaar, een leuk feest.

Super dat we dit toch mogen hebben, er zijn landen waar het er minder aan toe gaat.

Of zullen ze daar dictatordag hebben..

Zal er hoogstwaarschijnlijk minder gezellig aan toe gaan.

1 dag in het jaar Koninginnedag.

Maar elke dag Koningsdag.

De dag van Jezus, die altijd bij je is.

Pas gaf ik al eens aan hoe goed je je kunt voelen als je samen met Hem wandelt.

Je houdt je er aan vast, en trekt je er aan op.

Toch merk je dan af en toe nog weleens wat tegenslag.

Dan heb ik het puur over gevoel.

En het duurt dan even voordat je er erg in hebt wat het is, en hoe dat komt.

God is zoals eerder gezegd met mij aan de gang gegaan.

Hij heeft mij laten zien, dat het volgen van Jezus bovenaan je lijstje moet staan.

Ik ben er heel eerlijk in dat je dan soms denkt en zelfs ook ervaart dat heel veel dingen heel makkelijk gaan.

Maar ik kom er ook achter dat je ook dan pijn kunt voelen, veel pijn.

Je praat er met mensen over, en dat helpt.

Maar toch.. er blijft een onbeschrijfbaar gevoel achter.

Het voelt als pijn, en je bid of die pijn weggehaald mag worden.

Ik merkte de afgelopen dagen dat ik daardoor bijna van mijn pad afweek.

Je begint te twijfelen of je er echt wel goed aan doet.

Alleen blijven.. het is een keuze.

En tot op dit moment beviel die keuze me nog wel, maar de laatste dagen viel dat (ook door bepaalde omstandigheden) niet mee.

Afgelopen week pakte ik de bijbel erbij en sloeg hem open.

Ik sloeg hem open bij Johannes 15 “De wijnstok en de ranken”

Wat geeft dat weer een bemoediging.

Donderdag stuurde ik een reply op een tweet van David Heek.

Hij had een bericht geplaatst “Wat is het toch opbeurend dat God je nooit alleen laat als er veel op je afkomt” en refereerde daarbij aan 2 Korintiërs 7, 5-6.

Ik reageerde op zijn bericht dat het zeker opbeurend is, maar soms ook als zwaar kan worden ervaren om zijn weg te volgen.

1 dag later plaatste David weer een bericht.

Tuurlijk, je kunt moord en brand en 'och, arme ik!' schreeuwen als je het zwaar hebt. Paulus zegt er dit over.

Hij refereerde aan Filippenzen 1,29

Ik voelde me toch enigszins aangesproken. En heb het gelijk opgezocht.

En wow, wat een mooi vers.

Geeft mij gewoon weer veel kracht.

Dat lijden hoort erbij, maar geeft een hele andere invulling.

Een reden.

Ik ben er van overtuigd dat je veel kunt lijden onder van alles.

Ik heb het zelf ook ervaren, maar in die tijd leed ik op een andere manier.

Wat heerlijk om weer bijgestuurd te worden.

Alpha

Gisteren was de laatste avond van de Alpha cursus.

Dit keer geen diepe gesprekken.

Nee, die laatste avond hadden we vorige week gehad.

Om het echt af te sluiten kom je bij elkaar met zelfgemaakte Tapa’s.

Met voldoende tapa’s om het complete Spaanse leger te voeden gingen we aan tafel.

Iedereen mocht 1 of meerdere gasten meenemen, personen die ook interesse hebben, of benieuwd zijn naar Alpha, de kerk, of het geloof.

Enkele personen hebben die avond hun Alpha ervaringen gedeeld.

Waaronder ikzelf.

Eigenlijk staan mijn ervaringen al omschreven in de eerdere berichten die ik heb geplaatst.

Gisteren gaf ik in mijn moment aan dat Alpha voor mij vooral genezing is geweest.

Hoe ik binnenkwam als zwaar depressief persoon.

Onzeker tot op het bot.

Ogen gericht op de vloer, en wegkijkend.

Ik zag mezelf als volledige mislukking, en had al geaccepteerd dat ik de rest van mijn leven 90% van de tijd ongelukkig zou zijn.

Maar dan in dat het Alpha weekend wordt je overspoeld met Gods Genade.

Plons!! En schoon ben je!

Ja, en daar sta je dan.

Schoongemaakt, geen mislukt gevoel meer, en supergelukkig.

Tot op vandaag voel ik me zo.

Oh, ja tuurlijk zijn er minder goede dagen geweest.

En ja, er zijn soms dagen dat ik wakker wordt en me alleen voel,

Het kwade is helaas niet ineens weg om je dat gevoel te geven.

Wat heerlijk om dat weg te jagen door simpelweg je handen te vouwen.

Laatst las ik het verhaal over de verlamde man.

Die man wordt door zijn vrienden door het dak gehesen om hem bij Jezus te brengen.

Jezus noemt hem “Vriend, je zonden zijn je vergeven”

Daarna zegt Hij “Sta op, pak je bed en ga naar huis”

Toen ik dat las kon ik alleen maar denken, dat ik ook een lange tijd verlamd ben geweest.

Soms kun je jezelf verlammen namelijk.

Door je keuzes, daden en gevolgen.

Jezus heeft het je allemaal al vergeven.

Alleen hoef je nu niet naar huis te lopen, maar mag je Hem volgen. 

 

1 dag

Ik schaam me.

Diep.

Gisteren was het 33 dagen geleden dat ik schoongemaakt ben.

Genezen.

Voor die tijd ging ik van dip naar diepere dip naar nog diepere dip.

Ik begon al te accepteren dat ik als ongelukkig persoon door het leven zou lopen.

En dat ik dan maar heel blij moest zijn met die ene dag dat ik me wat beter voelde.

Gisteren was de eerste dag na 33 dagen dat ik weer in een dip zat.

En god trekt je er dezelfde avond weer uit.

Je komt thuis, en legt het in Zijn handen zoals Hij al steeds van je vraagt.

Ik leer als klein kind fietsen zonder zijwieltjes en soms raak je dan uit balans.

Maar mijn Vader laat me niet op het asfalt stuiteren.

Ik ben dus blij, en ik dank vooral God dat hij er meteen weer voor me is.

Blij dat ik na 1 dag dit bericht kan plaatsen.

Het heerlijke gevoel is weer terug.

Afgelopen zondag hoorde ik aan het einde van de kerkdienst een prachtig nummer.

Van de band Sons of Korah.

Thuis direct opgezocht, en er klinkt bijna geen andere muziek meer in mijn huis.

Luister hieronder maar eens naar ze, en geniet.

Realiteit

Soms gaan er zoveel dingen door je heen, dan weet je dat even niet te omschrijven.

Dat je van de ene realiteit in de andere overspringt.

Besef.

Van wat?

Tja, van wat...

Noem het een dal? Of een kleine terugval?

Een scheur?

Ja, dat komt eerder in de buurt.

Soms is het met een scheur zo dat die niet verder doorscheurt.

Dan voel je hem dus even niet.

Totdat die scheur weer verder afscheurt.

Dan voel je hem weer, en komt ook bepaalde pijn van daarvoor weer terug.

En dat is best wel lastig..

Hoe ga je daar mee om.

Opmerkingen die je krijgt te horen die je hart op zijn diepst raken.

Keuzes die je maakt, waarvan je daarna gaat twijfelen.

Geloof, op het ene moment zo groot, en dan soms ook zo klein.

Momenten dat je toch weer zelf alles in de hand wilt houden, maar je verliest de grip.

Dan komt het besef dat je het echt uit handen moet geven, want ik probeer het zelf te dragen, en dat lukt me nu even niet.

Maar het kost me ditmaal ook veel moeite om het uit handen te geven.

Want uit handen geven voelt nu ook echt als kwijtraken.

En ik ben bang voor DIE realiteit, de realiteit van het kwijtraken.

En dan sta je voor je gevoel toch even alleen....

Ik vraag mezelf af.. ben ik mezelf voorbijgerend?

Of ben ik zelfs God voorbij gerend, en roept Hij mij nu terug?

Het doel wat ik voor ogen had verdwijnt hierdoor uit zicht, terwijl het voor mijn gevoel bijna tastbaar was.

Die scheur lijkt nu bijna zijn einde te bereiken.

Ik weet dat ik het in vertrouwen mag geven, maar soms gaat dat met moeite zoals nu...

Ik wacht op zijn zachte hand.

Een gesprek met Jezus

Laatst heb ik een bericht geplaatst met de titel “gebrokerepareerd”

Ik kan er nu wel meer over kwijt.

Agnes heeft een nieuwe relatie.

Waarom ik er nu meer over vertel is omdat ze dit nu ook aan onze kinderen heeft verteld.

Wat 2 weken geleden nog als pril bestempeld werd is nu een serieuze zaak.

Ik kan niet omschrijven wat voor pijn dit heeft opgeleverd bij mij.

De hele avond, nacht en vandaag overdag bleef het maar in mijn hoofd rondspoken.

Met dat ik haar meer en meer verlies ben ik God dankbaar dat ik er een geweldige familie voor in de plaats krijg.

Gisteren en vandaag kon ik het wel gedeeltelijk kwijt bij die broer en zussen.

Er is er maar 1 waar je echt bij kwijt kan.

Vandaag en gisteren leek het wel op een 1 op 1 gesprek met Jezus.

Hieronder het gesprek.

Jezus, Waarom?!?

Waarom wat Gertjan?

Waarom heb ik zo’n pijn.

Welke pijn bedoel je Gertjan?

Kom op, dat weet u toch?

Vertel het me Gertjan.

Nou, ik bedoel de pijn van verdriet,

Waar voel jij die pijn dan.

Waar?? Nou door mijn hele lijf.. het lijkt maar niet weg te gaan, en toch Bid ik.

En waarvoor Bid je dan?

Dat ik u wil volgen Heer,

En hoe doe je dat?

Nou, ik vertrouw constant op u, en ik geloof in de kracht van verzoening, dat u daar voor kunt zorgen Heer.

Kijk eens naar je handen Gertjan, en vertel me wat je ziet.

Eehm, ik zie dat mijn handen kapot zijn Heer, en rood alsof ze verbrand zijn.

Dat klopt ook Gertjan, en hoe denk jij dat dat komt?

Dat komt omdat de touwen die ik vast heb door mijn handen gerukt worden, het lukt me maar niet om ze vast te houden Heer.

Juist, maar kijk nu naar wie er aan die touwen trekt.

Ehm, ja, ik zie het nu, dat bent U Heer.

Laat het los Gertjan, en geef die touwen aan mij.

Maar dan ben ik de controle kwijt Heer!

Klopt, maar heb vertrouwen.

Ja dat heb ik wel, maar…

Maar wat Gertjan??

Eehm, tja..

Gertjan kijk nu eens naar je rug en schouders.

Ehm, ik zie allemaal striemen heer, mijn rug is kapot, en het bloed.

Gertjan, ik draag dat kruis voor jou, probeer die pijn van nu vroeger niet zelf te dragen, jij mag echt schoon zijn.

Ik heb jou allang vergeven van alles wat jij hebt gedaan, Geloof je dat?

Jazeker Heer, dat geloof ik.

Geloof dan ook dat het goed komt, leg het in Mijn handen.

Ja heer u heeft gelijk, ik ga er zelf ook aan onderdoor.

Geef het nu maar aan Mij Gertjan.

Ja Here, dank U

Gertjan, kijk nog eens naar je handen.

Ze zijn schoon Here,

Kijk nog eens goed,

Ik zie op elke hand een kruisje Heer.

Ja, Gertjan, als jij je leven in mijn handen legt, wordt je als het ware met mij meegekruisigd.

Ik kan jou niet alle pijn wegnemen, die zal er soms zijn.

Maar blijf het pad volgen, volg Mij!

En als je Mij volgt, dan zal je na dit aardse leven weer verzoent worden.

Op mijn knieën dank ik U Heer.

Geduld

Geduld,

Heb ik niet, en misschien ook nooit gehad, maar de ontdekking begint.

Doordat ik dan zo ongeduldig ben, betrap ik mezelf vaak op impulsiviteit.

Laatst zat ik in gesprek met een deskundige op dit gebied en die kon dit dan ook wel bevestigen.

Impulsiviteit, soms niet erg, maar soms kan het flinke schade opleveren, zo ook in mijn geval.

Die deskundige is een psycholoog, en samen met hem pakken we die impulsiviteit aan.

Nee, ik maak er geen geheim van dat ik maandelijks een gesprek heb met een psycholoog.

Ik kan er enkel maar beter uit komen.

Maar weet je wat het gekke is?

God gaat dan ook gelijk met je aan de slag.

Hij geeft je direct een soort van case waarmee je aan de slag kunt gaan.

Hij laat die liefde in je groeien voor je waanzinnig mooie en lieve vrouw.

Jaha, en dan moet je telkens je geduld bewaren als je daar bent, om bijvoorbeeld je kinderen op te halen.

Met veel moeite kun je net die enorme glimlach camoufleren als je er naar binnen loopt.

Een grijns die veroorzaakt wordt door dat heerlijke gevoel in je dat liefde heet.

En het maakt niet uit wat ze dan doet, alles ziet er goed uit.

Je betrapt jezelf er dan ook steeds op dat je die persoon het liefst in je armen wilt sluiten.

Maar, ja dat gaat nu eenmaal niet, kon dat maar.

God zegt dan, Rustig maar, geef het de tijd, wees geduldig.

Overigens is geduld 1 van de vruchten van de Geest. (gal 5:22)

Hierin staat dus precies datgeen wat hij vraagt van ons.

Eigenlijk staat er in dit stuk beschreven wat mijn ervaringen van de afgelopen tijd zijn.

Vervuld door de Geest, als ik het hier typ of hardop zeg voel ik me bijna nog steeds te min om het te mogen zeggen, maar toch is het zo.

Ik mag nu vrij zijn.

Ik heb me te lang laten leiden door eigen verlangens.

God heeft bij mij nu de leiding, en laat de vrucht “geduld” in mij groeien.

Eens als dat rijp is zal die geplukt worden, en dan mag ik hopelijk mijn armen om die persoon sluiten...

iedereen heeft die keuze.

Keuzes soms erg lastig, soms ook erg makkelijk.
Ik heb een lange tijd in de telecom gewerkt en dan kom je dus vaak in aanraking met keuzemenu's
je kent ze wel, je belt een organisatie op en je krijgt allemaal keuzes om bij de juiste persoon of afdeling uit te komen.
Overigens betekend dat meestal ook dat je al zo lang door een menu hebt moeten worstelen waardoor het bedrijf al aan je verdient maar dat terzijde.

De meeste keuzes maak je snel en vaak denk je er niet eens bij na.
Maar sommige keuzes hebben een enorme invloed op wat er daarna gaat gebeurden.
En sta je er dan echt wel goed bij stil wat dat voor gevolg kan hebben.
Zeg maar de keuzes waarvan je achteraf spijt hebt.
Dan zou je het graag terug willen draaien.

Ik heb vaak voor die keuze gestaan, en heb helaas vaak het verkeerde nummer ingetoetst.
Je komt niet uit bij hetgeen je wilde bereiken.
Vaak heb je in zo’n keuzemenu een nummer om terug te keren naar het hoofdmenu.
En dat bestaat in het echt dus ook.
Nee, je kunt niet meer een keuze ongedaan maken, maar wel terugkeren tot God.
Die weg is er altijd, waar je ook ben beland.

Vanmorgen keek ik een film, een echte aanrader!
What Would Jesus Do!
Oftewel WWJD.

Keuzes maken krijgen dan een hele andere dimensie.

Het gaat er dan niet om wat jij graag wilt, maar wat Jezus graag zou willen zien.

Wat zou jezus doen in jouw plaats, welke keuze zou Hij maken.

Oke, dit gaat natuurlijk niet om de keuze tussen een gele of rode paprika bij de AH.

Nee, vul zelf maar in, je kunt vast wel iets bedenken.

En hiervoor is aan jou de eerste keuze.

Wil jij Jezus volgen?

Gebrokerepareerd

Huh watte?!?
Wat is dat nu weer vraag je je misschien af…
Gebrokerepareerd? Nu is die vent echt de weg kwijt.
Nee, het is geen typefout,

Wat wil ik er mee zeggen?
Misschien kent iemand het gevoel van een gebroken hart.
Een pijn je niet kan omschrijven
Voor mij het gevoel dat alles onder je voeten wegvalt.
Of dat alles om je heen donker wordt.
Leegte.






Gisteren gebeurde dat bij mij.
Een angst van mij werd bevestigd waardoor mijn hart brak, of liever gezegd scheurde.
Breken gaat ineens, scheuren duurt langer en is pijnlijker.

Maar wat nu dat als dat gebeurd, dat er op dat zelfde ogenblik ook herstel is.

Dus alles valt onder je voeten weg, maar je voelt je op hetzelfde moment gedragen.
Terwijl de dimmer alles donker maakt om je heen, zorgt een ander Helder Licht voor zichtbaarheid.
En vult direct de leegte die ontstaat.


Je moet je voorstellen dat je zeer slecht nieuws krijgt.
Het soort berichten waardoor je direct door je knieën zou zakken.
Maar zoals hierboven al omschreven voel je je direct gesterkt.

Heel even zie je het niet meer zitten van alles wat je de dagen ervoor dacht, voelde of had ervaart.
Wat mag het dan weer mooi zijn dat je alleen maar je ogen hoeft te sluiten, en in gesprek hoeft te gaan met je Vader. En wat een Trooster is hij.
Ik kwam tot rust, en niet alleen op dat moment, nee ook het moment waarop ik dat nieuws te horen kreeg die avond.
Dus terwijl het me veel pijn deed, wist ik dat God bij me was.

Ik kon op dat moment doorgaan in vertrouwen dat God mij zou troosten, en zou gaan leiden.

En God zorgt daarnaast ook nog eens voor fantastische mensen op je pad waarmee je daarna in gesprek kunt gaan.


En nu?

Mijn beeld is nog steeds hetzelfde, God laat je niet los.
Ik ben nog steeds die vrije en vernieuwde man.
En ik mag dit aan iedereen laten zien
Ik ben een kind van een fantastische Vader.

Zwak moment

ik wist dat het zou komen.
En nu maak ik het even mee,
Het zwakke moment, tja sommige momenten voel je je toch erg alleen..
Al heb je de kinderen om je heen.
Vanmiddag ging ik even met ze naar een speeltuin met daarnaast gelegen voetbalveldje bij mij om de hoek.
Erg gezellig, maar ik was niet de enige natuurlijk.
Zo raar, maar je bent er met je kinderen waar je veel lol mee hebt, maar je ziet dan andere gezinnetjes wandelen.
Complete gezinnen heb ik het dan over.
En tja, op die momenten mis je dat enorm, en merk je eigenlijk dat je je daarna weer even down voelt.
Dus daarom maar even van me afschrijven, eeehm sorry typen...

Winterdepressie, ik geloof er wel in, en ik denk ook dat ik er aanleg en talent voor heb.
Je kijkt dan uit naar de lente de eerste warme dagen zoals vandaag.
Maar als die dagen er dan eindelijk zijn besef je ook dat je al die gelukkige gezinnetjes tegenkomt.
dubbel gevoel dus....

Dat bracht me nu ook tot lezen.
Ik kwam uit bij een stuk in de bijbel wat eigenlijk ook wel dubbel was voor mij.
1 kor 10: 12-13
12 Laat daarom iedereen die denkt dat hij stevig overeind staat oppassen dat hij niet valt. 13 U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.

In vers 12 staat eigenlijk omschreven hoe ik momenteel in het leven sta.
Oog op God houden, bij zwakke momenten de bijbel pakken of in gebed gaan.
Alleeen vers 13 laat me weer denken.
Hmm, ik heb bepaalde beproevingen niet kunnen doorstaan, en dat heeft geleid tot mijn scheiding.
Tuurlijk, God is trouw geen twijfel over, maar af en toe werd het mij teveel, en gaf ik mezelf er teveel aan over.
En het rare is dat ik op dit moment de beproeving wel kan doorstaan.
Hier kom ik later nog eens op terug wat voor beproevingen ik bedoel.
Maar nu kan ik het doorstaan.

tot een volgend bericht,

Weet je wat ook weer een goed gevoel geeft?
Je zoontje van 4 die naar je toekomt om een knuffel te geven.
Ik ben er weer.....

En nu?

Vrijdag, voor de meeste mensen begin van het weekend.
Ik heb de jongens dit weekend, en ze liggen nu lekker te slapen.
Ik heb de hele week als geweldig ervaren.
Al besef ik ook goed dat dit gevoel ook weleens zal afzwakken, tot nu toe gaat het perfect.
Vorige week ben ik aan een nieuwe baan begonnen.
Voor mij was dit vaak een zware periode, nieuwe mensen.
Hoe kijken ze tegen me aan, zullen ze iets over me denken, accepteren ze mij wel.
of, bij het minste of geringste had ik de angst te veel fouten te maken.
Nu heb ik die zorgen niet, die zijn me weggenomen.
raar, want dit heb ik nooit zo gevoeld, zoals nu.
Sterker nog, ik zit op mijn werk te praten over God!
Wat Alpha nu precies inhoud.
Je zou bijna zeggen, dit ben ik niet.
Ik denk nu van wel, maar dat ik daarvoor mezelf niet ben geweest.

De hele week zat ik met iets in mijn hoofd, en in mijn gebed.
Afgelopen zondagochtend ging bij ons de preek over echtscheiding.
En makkelijk was het niet, maar toch voelde het voor mij als een bevestiging van wat ik dat weekend en de week ervoor heb ervaren en wat mij duidelijk is geworden.

Waar het op neer kwam was dat gescheiden mensen na hun scheiding alleen moesten blijven, of ze moeten zich verzoenen met hun (ex) partner. (dit staat overigens duidelijk omschreven in 1 kor 7: 10-11)
En wat ik juist voor mezelf besefde is dat ik niets liever wil dan verzoening.
Maar dat is voor mij makkelijk gezegd, ik ben niet degene die zo gekwetst is door de ander.
Toch bid ik voor niets anders.
De afgelopen maanden heb ik 2 maal een date gehad.
Je voelt je eenzaam en niet bepaald gelukkig, en je wilt graag weer iemand om je heen waarmee je kunt delen. Lol, gevoel, noem maar op....

Zit je daar samen met een leuke vrouw, met lekker eten en een lekker wijntje.
Opzich voldoende ingredienten voor een perfecte avond.
Nu was het wel gezellig, maar ik zat er constant met een naar gevoel.
Het klopte niet, ik hoorde daar niet te zitten.
Ik voelde me nog steeds de man van.......

Ik ben er eerlijk in dat het raar voelt.
Ikzelf kan er namelijk niet heel veel aan doen om het weer tot verzoening te laten komen.
Ik kan alleen de nieuwe ik laten zien, laten zien dat de "oude" ik er niet meer is.
De rest moet ik in God Zijn handen neerleggen.
Zoals Hij mij geraakt heeft mag ik er op vertrouwen dat Hij met haar aan de gang gaat.
En tot die tijd wacht ik.

Er komen dan natuurlijk soms ook angsten naar boven.
Want een grote kans dat zij haar eigen leuze maakt, en dat ik die keuze niet zal zijn.
En zeg nu zelf, wie geeft haar ongelijk.

Toch blijf ik erom bidden, want daar ligt waanzinnig veel kracht in.
Ook bid ik om mensen om haar heen, die met haar in gesprek gaan daarover.
Het enige waar ik om vraag is dat ik de kans krijg te laten zien dat ik een andere man ben.
En daar zou ze alle tijd van de wereld voor krijgen...

Helder beeld

Een nieuwe start,

Wat wil dat nu eigenlijk zeggen,

Een lange tijd vroeg ik me dit af, en heb er lang naar uit gekeken,

Uiteindelijk blijkt die nieuwe start er heel anders uit te zien dan ik van te voren kon denken.

Voor mij betekende het dat ik eerst zelf “nieuw” moest worden. De hele tijd keek ik daar voorbij, of sterker nog, God trok mij een bepaalde richting op, maar ikzelf duwde in de andere richting.

Dit heb ik overigens al jaren gedaan, of ik verstopte me.

1 jaar geleden is het nu dat mijn vrouw en ik na 8 jaar huwelijk uit elkaar zijn gegaan.

Een jaar van veel pijn en verdriet.

Als mens ben je dan geneigd de survival toe te passen, overleven, op zoek gaan naar nieuwe geluksmomenten, want wie wil zich nu ongelukkig voelen.

In mijn geval richtte ik me veel op een nieuw huis, of een nieuwe baan en later hoop je ook geluk te kunnen vinden in een nieuwe liefde in je leven.

uiteindelijk kom je erachter dat je hierdoor meer van je pad afwijkt.

Je focus moet daar niet liggen.

De afgelopen week is me dit allemaal duidelijk geworden, nee, het is me duidelijk gemaakt!`God heeft me gegrepen.

Vorige week was een emotioneel zware week, het leek een diepte wat ik niet eerder had meegemaakt. Achteraf zie ik in dat het allemaal Gods werk was.

Hj was met me aan het werk, en Hij houd niet van half werk.

Achteraf ben ik dus gewoon blij dat ik die ellende heb gevoeld, hierdoor voelt Zijn Genade nog beter, het geeft je hoop.

Mijn visie is nu volledig omgedraaid.

in plaats van dat ik de andere kant op duw, spring en huppel ik vrolijk mee.

Het afgelopen weekend mocht ik persoonlijk ervaren hoe het is om vervuld te raken met de Heilige Geest.

Een heerlijk gevoel dat over je heen komt, en in je plaatsneemt en het neemt alle mist voor je ogen weg.

Dit weekend was het Alpha weekend waar ik aan mee doe.

Ik had me opgegeven om een lege eenzame avond op te vullen, om met andere mensen in contact te kunnen komen zonder dat ik zelf op die mensen hoef af te stappen, en in de hoop dat God mij de goede richting zou wijzen omdat ik voor mijn gevoel op een splitsing stond, en dat heeft Hij gedaan.

Het weekend ging over de Heilige Geest, en na een emotionele vloed in de ochtend, kreeg ik in de middag een waterval van Liefde over me heen.

Ik ben Herboren!

Ik dank onze grote Vader dat hij mij zo heeft opgetild.

Ik dank Hem dat ik Zijn kind mag zijn.

Ik dank Hem dat ik nu het pad zie waarover Hij mij zal leiden.

Het pad naar Gods Koninkrijk.